Queensland, deel 2: Whitsundays & Fraser Island

Daar ben ik dan weer met wat achterstallig blogonderhoud. De Australische oostkust barst van de mooie plekken en mogelijkheden en ik was dan ook vooral druk met het genieten daarvan. Het is nu een maand geleden dat ik uit Cairns vertrok, wederom om te gaan roadtrippen met de auto, en ik val in herhaling als ik zeg dat de tijd weer voorbij is gevlogen (maar dat maakt het niet minder waar!)

Beachtime, dat was het volgende doel. Vanuit Cairns hopten we dan ook in een paar dagen via Mission Beach (mooie baaien), Magdal Beach (geen mooi strand, maar wel een fijn gratis kampeerterrein) en nog wat andere verlaten strandjes tot aan Airlie Beach. De stranden zijn her en der echt prachtig, maar het grote nadeel is dat je hier vanwege de krokodillen en kwallen niet echt met een gerust hart de oceaan in kunt springen. Zonnen en een boek lezen is natuurlijk heerlijk, maar zwemmen maakt het nog net even leuker. En na een paar dagen kamperen op rest areas en openbare kampeerterreinen was een bruisende omgeving ook wel weereens welkom. Airlie Beach bleek een perfect paradijselijk plaatsje dat dit alles bood. Het is niet groot, maar wegens de gunstige ligging ten opzichte van de Whitsundays is Airlie de hub waarvandaan de meeste tours vertrekken en dat zorgt natuurlijk voor de nodige toeristische activiteit. Het centrum bestaat eigenlijk enkel uit een straat met winkeltjes, restaurants, bars en touroperators en is op zich niet heel bijzonder, maar ondanks dat het seizoen hier duidelijk al een beetje eindigt was het toch nog gezellig druk en was er elke avond live muziek te vinden. Tussen deze centrale straat en de zee lag onze nieuwe favoriete hangout: een prachtige (en grote!) lagoon maakt hier net als in Cairns het gebrek aan zwembaar zeewater goed. Ietsje verderop bevindt zich een marina die zo in de glossy boekjes kan, en het uitzicht over de vele zeilschepen in het water op de achtergrond maakt het plaatje compleet. Ondanks dat het hier in Australie toch echt al herfst is, deden de temperaturen niet onder voor zomerse zuid Europese temperaturen. Het grote verschil met een Europese badplaats is echter wel dat het publiek hier zich veel beter lijkt te gedragen. Misschien omdat het hier naseizoen is en minder druk, maar toch blijf ik me verbazen dat alles hier zo gemoedelijk is.

We bleven een paar dagen in Airlie Beach, en uiteraard kon een tocht naar de Whitsundays niet ontbreken. Deze groep van 74 eilanden is vooral bekend om een van de witste stranden ter wereld, Whitehaven Beach. Je kunt het hier zo gek maken als je wilt met excursies maar wij kozen voor een niet al te ingewikkelde dagtrip met de Big Fury, een nieuw en modern (en snel) schip om het beroemde strand met eigen ogen te bewonderen. Na een vaartocht van een minuut of 40 tussen de (tot mijn verrassing erg groene) vele eilanden was het echter eerst snorkeltijd. Het Great Barrier Reef houdt maar niet op en is ook hier te bewonderen. De snorkelervaring in Cairns was natuurlijk al top en ik verwachtte eerlijk gezegd niet echt iets nieuws te gaan zien hier, maar een gigantische onderwaterbewoner maakte dit helemaal goed: een gigantische zeeschildpad zwom op zijn gemakkie zijn rondjes en stoorde zich helemaal niet aan ons. Sterker nog, ik heb een paar keer onder water naast hem gezwommen. Voor je idee, hij moet zo ongeveer een meter lang zijn geweest. En hoe oud, dat kan ik niet eens raden, maar wellicht ouder dan ik zelf. Mooie ervaring.
Het andere hoogtepunt van de dag was natuurlijk Whitehaven Beach. Een 7 kilometer lang en belachelijk wit strand van een extreem fijn soort zand dat raar klinkt als je er overheen loopt. Het water is erg ondiep en zo helder dat je de vissen om je heen ziet zwemmen. Instant paradijsgevoel. We hadden een paar uur om hier te relaxen met in de tussentijd een heerlijk lunchbuffet tussen de vele goanna’s die hier op Whitsunday Island wonen. In het begin een beetje eng, die grote reptielen om je heen, maar ze snuffelen echt alleen af en toe aan je tenen met hun tong en zitten verder vooral alleen elkaar achterna en schooien wat eten. Niet alleen de goanna’s overigens; ook de vissen en de meeuwen doken af op wat stukjes brood. De zon was echt perfect warm en ik hoef denk ik niet veel meer te vertellen om duidelijk te maken dat het een fijne dag was.

Opgeladen ging de reis de komende twee dagen verder met vooral kilometers maken. Tussen Airlie Beach en Hervey Bay is niet veel spannends te ontdekken. Die laatste plaats is overigens zelf ook niet erg bijzonder, ware het niet dat hier de ferry vertrekt naar Fraser Island. Dit eiland van ongeveer 120 bij maximaal 24km is het grootste zandeiland ter wereld en bevindt zich op de UNESCO werelderfgoedlijst. Ondanks dat kun je hier naar hartelust over het zand crossen met een 4WD. Veel toeristen bezoeken het eiland dan ook met guided tours of huren zelf een auto met vierwielaandrijving, maar al bij al is het al snel een dure aangelegenheid. Heb je echter zelf een 4WD tot je beschikking, zoals Dominik, betaal je slechts de ferry overtocht, een permit om rond te mogen rijden en een camping permit voor een habbekrats. Voor een fractie van de prijs van wat je voor de tours betaalt, hebben wij 4 nachten op Fraser Island gespendeerd. Het is meer dan een beetje over het zand rijden, zoals de touroperators je in hun flyers laten zien. Het eiland is veel groener dan ik dacht en de natuur is erg gevarieerd. Alleen al de bossen zijn zo verschillend van plaats tot plaats. De meren zijn prachtig en de duinen deden me denken aan onze eigen Loonse en Drunense duinen, met als verschil dan wel dat je hier wat meer hoogteverschillen hebt en het strand op de achtergrond. De enige overeenkomst over het hele eiland: de bodem bestaat uit zand, zand en nog meer zand. Het is een onwerkelijke omgeving om in rond te rijden. En erg avontuurlijk. In Europa betalen mensen grof geld om op speciaal aangelegde circuits met hun speelgoed rond te mogen rijden; dit moet zo ongeveer hemel op aarde zijn voor deze mensen. Een beetje lef moet je wel meebrengen, vooral als je zoals wij een nachtje regen op je dak krijgt en je plas na plas in kunt lopen om te zien of het niet te diep is om doorheen te rijden. En als je dat dan na wat twijfel toch doet, en de motor begint te protesteren en de lichten voor een momentje uitvallen, dan slik je wel eventjes…. Gelukkig was dat eigenlijk ons enige echte angstmomentje en zijn we wonder boven wonder geen enkele keer vast komen te zitten in het zand. Crossen over het strand met 80 kilometer per uur is echt een unieke ervaring. Grappig ook hoe je na aankomst op het eiland zo voorzichtig begint, maar na een paar dagen dapper en heel wat wilder door het zand racet. Naast de 4WD ervaring is Fraser Island ook de plaats om dingo’s in het wild te spotten. Er leven er zo’n 200 op het eiland. Je bent hier echt eventjes in een andere wereld. En ook echt van de wereld, want mobiel bereik konden we vergeten en kamperen is allemaal erg basic. Maar er ging niets boven het gevoel om gewoon ergens op het strand te kunnen slapen en wakker te worden met uitzicht op de golven. Weer een compleet ander stukje Australie en wederom echt de moeite waard.

De kalender ging van april naar mei, en wij op deze dag van Fraser Island naar Brisbane. Bewoonde wereld! In de vorige blog blikte ik al vooruit op de rest van de tocht: wat achtbaangeweld aan de Gold Coast, tussen de surfers genieten van het relaxte strandplaatsje Byron Bay en vervolgens op naar wereldstad Sydney. Weer 16 dagen vol verhalen, die ik binnenkort voor jullie op het scherm knal. Ik ben nu sinds een paar dagen in Sydney en volop op zoek naar een tijdelijk baantje hier. Het is hier bijna winter maar overdag nog altijd schitterend met temperaturen in de eerste helft van de twintig. De avonden zijn wel haast Nederlands koud, maar ondanks dat is het wel een stoere stad om een tijdje te leven. Weer heel anders dan de vorige weken en maanden, en hopelijk kan ik jullie snel via Twitter (http://twitter.com/luna1984) en met een klein beetje vertraging hier op Maanmeisje.nl laten weten hoe het me hier vergaat. Tot snel!