Arnhemland Barramundi Nature Lodge

Stel je Verweggistan voor, en dan het achterland, en reis dan nog een poosje verder. Dat is zo ongeveer waar ik me nu bevind: op de Arnhemland Barramundi Nature Lodge. Nouja, eigenlijk is het maar 50 minuten vliegen oostwaarts vanaf Darwin naar het plaatsje Maningrida, waar je aankomt op het meest krankzinnige vliegveld dat ik ooit heb gezien (lees: een afdak bestaande uit een paar golfplaten) en dan 20 minuten hobbelen over een ongeasfalteerde weg naar de lodge, dus het valt wel mee. Maar ver genoeg om ver buiten de bewoonde wereld te zijn, zonder mobiele telefoon. Water komt hier uit de plaatselijke grond, elektriciteit hebben we dankzij een generator, verbinding met de buitenwereld is mogelijk dankzij satelliet en de inkopen komen eens per week met een boot aan in Maningrida. Waar weliswaar een winkel is, maar dat is het wel zo’n beetje. Ik bevind me hier op aboriginal land, en Maningrida is dan ook een van de aboriginal communities hier. Dat alleen al is een belevenis op zich. De Australische regering spendeert miljoenen aan dit soort plaatsen om deze mensen te voorzien van woningen en voorzieningen, maar je gelooft je ogen niet als je ziet hoe daarmee wordt omgegaan. Ze houden er simpelweg een heel andere manier van leven op na. Als ik je vertel dat de hele plaats bezaaid is met rotzooi en autowrakken, het wemelt van de zwerfhonden en ze hun overleden familieleden in de tuin begraven, dan kun je je misschien voorstellen hoe het er hier uitziet. Een sloppenwijk met als enige verschil dat deze bestaat uit woningen van meer dan een half miljoen (al het materiaal moet per boot worden gebracht, wat het kostbaar maakt), bekostigd door de staat, en die vervolgens binnen een paar jaar door de bewoners compleet worden uitgewoond. Ik wist dat Australiërs veelal niet zo positief staan tegenover aboriginals, maar na dit gezien te hebben, begrijp ik stukken beter waarom. Alcohol is een groot probleem hier. Zo erg dat het absoluut verboden is om alcohol in te voeren in dit gebied, en alle alcohol die met de boot gecontroleerd wordt gebracht, is op naam en iedereen mag maar een bepaalde hoeveelheid per twee weken komen ophalen. Krankzinnig. De lodge is de enige plaats in de wijde omgeving met een vergunning om alcohol te schenken. Niet alleen voor alcohol is overigens een vergunning nodig. Überhaupt in dit gebied aanwezig zijn, is een zogenaamd permit voor benodigd. Voor mij als werknemer van de lodge werd dat allemaal geregeld, maar normaal als gewone bezoeker kom je hier niet snel binnen. Het is een kostbare en dus ook zeer exclusieve onderneming om tours naar dit gebied te maken. Maar laat dit gebied nou juist perfect zijn voor vissen naar barramundi en vele andere vissoorten. De gasten van de lodge betalen dan ook grof geld om hier te verblijven en in deze middle of nowhere te kunnen vissen, onder toeziend oog van de beste fishing guides van het land. Het is een unieke plaats en voor mij een unieke ervaring, en ik mag me zeer gelukkig prijzen om dit mooie stukje Australië te hebben mogen ontdekken.

Mijn functie hier: ik doe de housekeeping, dus het schoonmaken van en de bedden opmaken in de cabins waar de gasten verblijven. In totaal kan de lodge iets meer dan 20 gasten herbergen, dus het is allemaal erg compact. Verder help ik met het serveren van het ontbijt en diner. Een standaard dag op de lodge: om 6 uur ’s morgens begin ik met het dekken van de tafels voor het ontbijt om half 7. De gasten vertrekken om 7 uur om te gaan vissen, zodat ik alle tijd heb voor het schoonmaken en wassen. In de loop van de ochtend ben ik daar al mee klaar en daarna heb ik de hele middag lekker voor mezelf. Rond 5 uur komen de gasten weer terug en voorzien we ze van hapjes, en om half 8 is het avondeten, dus dat betekent weer de tafels dekken, mee helpen uitserveren, en opruimen. Van tevoren werd ik geïnformeerd dat het zwaar werk kon zijn en lange dagen, maar ik vind het eerlijk gezegd een eitje. Iedereen is hier zo heerlijk relaxed. Het seizoen is hier net begonnen, de eerste gasten kwamen pas een week na mijn aankomst hier. Met een klein clubje hebben we de hele boel aan kant gemaakt. Ik heb deuren geschilderd, de bar in de lak gezet, noem maar op. Dat was al helemaal een relaxte week met gewone werkuren, met heerlijk lange pauzes en gezellige avonden, waarin we verwend werden door de chefkok die ons de lekkerste gerechten en tussendoortjes voorschotelt. Visliefhebber als ik ben, val ik hier met mijn neus in de boter! Bijna elke dag is er wel versgevangen vis, zo lekker als ik thuis maar zelden eet. Als je naar winkel- (of nog erger: restaurant-) prijzen kijkt dan eten we hier voor kapitalen: schotels vol met krab, makreel, forel, tonijn, en nog wat soorten waarvan ik geen Nederlandse naam weet: natuurlijk de topvis hier barramundi, queen fish, mangrove jack en ik vergeet er vast nog een hoop. Het weer is hier warm (overdag 30+, ’s nachts niet onder de 25) met een hoge luchtvochtigheid. De eerste periode regende het ’s nachts nog veel en hadden we overdag veel bewolking en soms harde buien in de namiddag en avond (onweer kan hier spectaculair rommelen), maar naarmate ik langer op de lodge verblijf, regent het al amper meer en hadden we afgelopen week ook heel wat stralende zon; het einde van het wet season nadert. Ik verblijf hier in een tent, gelukkig niet echt een klein tentje waarin je kampeert, maar eentje waarin een gewoon bed staat en een ventilator, met verlichting en elektriciteit. Ik heb mijn eigen tent vlakbij de lodge waar ook de cabins voor de gasten zijn; de fishing guides en alle andere mannen (want het is hier buiten mijn functie een man-only gebeuren) hebben hun eigen camp tweehonderd meter verder, waar ook een grote tent is waar we ’s avonds tv kunnen kijken en –ook belangrijk- waar ik ’s middags heerlijk in alle rust en ruimte onder de plafondventilators met mijn hoepels kan spelen :)

Werken is natuurlijk waarvoor ik hier ben, maar ik heb gelukkig ook tijd gehad om te doen waar het hier allemaal om draait: vissen! Elke vrije dag zonder gasten wordt door de jongens benut om zelf het water op te gaan. Aan het einde van de eerste week was al het werk gedaan en dus was het ‘playday’ voor ons allemaal. Bovendien wilde de eerste groep gasten graag krab eten op de avond van aankomst, en dat moest natuurlijk gevangen worden. Een goed excuus :) Mijn visserscarrière tot dan toe bestond uit naar een dobber staren aan de forellenvisvijver waar ik als kind wel eens mee naartoe werd genomen, en het toezicht houden (ofwel haken uit kleding en oren van kinderen halen, maar allesbehalve uit vis) bij het vissen op het summercamp in Californie waar ik heb gewerkt. Ik was er niet zo van, maar dit was een compleet andere ervaring. Het water op in een snelle boot is al heerlijk. Het vissen leek me saai, maar zodra ik de eerste vis aan de haak voelde, bekroop zelfs mij het jagersgevoel :) Vissen is hier tamelijk actief vergeleken met het dobberstaren; worp na worp probeer je de barra’s, zoals ze hier de barramundi in de volksmond noemen, naar de door het water wiebelende aas te lokken. We hadden helaas niet de beste condities (alles is afhankelijk van het tijdstip, het tij, het weer, de tijd van het jaar, en dan moet je ook maar net de plaatsen treffen waar de vissen uithangen) maar wel veel lol en ook wat vis. De Nederlandse benaming moet ik opzoeken maar ik heb barramundi, cod, catfish en blue salmon aan de haak geslagen en krab (mudcrab) uit de kooien gevist. Niet alleen krab overigens, hoe bizar was het om een haai in een van de kooien boven water te halen! Tot twee keer toe zat er een baby ‘bull shark’ in. Tijdens een andere trip, konden we de niet-meer-zo-baby variant van deze haai rond de boot zien zwemmen. Een van de jongens had een gevangen vis aan een touw in het water hangen en plotseling hoorden we een vreemd geluid: van de vis was amper meer over dan zijn kop. Makkelijke prooi voor de haai!
De meeste vis die ik heb gevangen, hebben we weer terug losgelaten in het water. Deels omdat we die soorten (buiten barra vanzelfsprekend) niet eten, en deels omdat je wettelijk de barra pas mag meenemen als deze minimaal 55cm groot is. Ik ving er echter eentje van een stukje groter formaat en die lag dus mooi ’s avonds op onze borden; ik kan je zeggen: zelfgevangen maakt het extra lekker! De krab is overigens ook echt om van te watertanden.
De door mij gevangen barramundi was overigens niet het grootste aan mijn haak. Ik heb letterlijk een gevecht gehad met een gigantische vis van meer dan een meter groot. Ik zag hem zelf door het water flitsen en geloof me, zo’n ding oefent een flinke kracht uit op de lijn! We bevonden ons echter in een smalle kreek op het moment en na een minutenlange worsteling om de joekel boven water te krijgen, zwom hij onder wat takken door en raakte mijn lijn daarin verstrikt, waarna hij wist te ontsnappen. Jammer, het had een euforisch gevoel en een prachtig kiekje kunnen opleveren, maar gaaf om mee te maken was het zo ook al.

Ben je op de lodge zoals gezegd al in Verweggistan, op het water is het pas echt helemaal het hartje van de wildernis. Zowel in baaien langs de kust als op de rivier landinwaarts is verder helemaal niets of niemand te bekennen. Ik vertelde al over haaien, maar er is hier nog veel meer te zien in de ongerepte natuur. Zoutwaterkrokodillen, buffalo’s, dingo’s, slangen, een (giftig!) soort gigantische padden, megatorren (“rhino” beetles, met een hoorn op hun ‘neus’ :)), ik heb ze allemaal voorbij zien komen, en bovendien leven hier honderden vogelsoorten waarvan sommigen alleen in dit gebied voorkomen. Nou weet ik eigenlijk niks van vogels, maar ik heb schijnbaar zeer exclusieve soorten mogen aanschouwen waar het hartje van de gemiddelde vogelliefhebber sneller van zou gaan slaan. De Engelse benamingen maakt het echter moeilijk te onthouden wat precies. Ik vond de papegaaien het gaafst om te zien hier, zowel felgekleurde als witte met een grappige gele kuif :) En in het midden van dit alles, ver van ook maar enige andere menselijke aanwezigheid, heb ik zelfs een campingtrip mogen meemaken. Een van de groepen annuleerde zijn komst op het laatste ogenblik, waardoor we plotseling drie dagen vrij waren en na lang zeuren toestemming hadden van de lodge manager om te gaan kamperen. Ik moest als meisje extra hard zeuren om mee te mogen met de 6 fishing guides in deze ruige omgeving, maar de jongens namen me graag mee op sleeptouw en beloofden me goed te beschermen. En zo gingen we dan uiteindelijk met twee boten op pad, naar een baai een kilometer of 60 van Maningrida verwijderd en waar hier in Australië de jonge vissertjes al van dromen om ooit heen te kunnen gaan. Een avontuur, je eigen gevangen vis eten van het kampvuur, slapen in de open lucht, niet ver van de rivier waarvan je weet dat er krokodillen op de loer liggen, met de boten over het water crossen van baai naar baai, vis vangen vanaf het strand, en vooral vissen, vissen, vissen. Toegegeven, na een paar dagen had ik er voorlopig wel even genoeg van, maar de hele ervaring in deze natuurlijke omgeving is onvergetelijk. Voor de jongens hier is het hun absolute passie. Het was even wennen in het begin, zoveel gesprekken over hengels, aas en al dat soort dingen meer, maar gelukkig is er ook tijd voor andere dingen. Mijn hoepels en ballonkunsten zorgden bijvoorbeeld ook voor de nodige hilariteit op de lodge en ik vond hier al snel mijn plekje in het mannelijke visserswereldje. Doordat je met zijn allen samen ver van de bewoonde wereld leeft, ontstaat er gemakkelijk een soort familiegevoel en ik heb het hier ontzettend naar mijn zin. Ik heb veel geluk gehad om dit mee te kunnen maken.

Toch ga ik mijn pasverworven familie binnenkort alweer gedag zeggen. April nadert en dat betekent dat ik alweer rap richting halverwege mijn vier maanden Down Under steven. Ik zou met gemak een paar maanden op de lodge kunnen blijven, maar ik ben alweer bijna drie weken hier en wil graag nog meer van het land zien, en vlieg dus ergens in de komende dagen terug naar Darwin om vanuit daar weer verder te trekken. Oostwaarts, richting Cairns is het plan. Misschien kom ik sommige nieuwgemaakte vrienden van de lodge op een later moment van mijn reis nog eens tegen, want de staff hier komt van over heel het land, en ik heb al diverse uitnodigingen gekregen om langs te komen. Wie weet waar ik allemaal nog terecht ga komen. Ik val van het ene avontuur in het andere. En hoewel ik het jammer vind om hier afscheid te moeten gaan nemen, ben ik ook razend benieuwd wat voor andere nieuwe belevenissen er nu weer op mijn pad gaan komen. Houd Twitter en Facebook in de gaten voor mijn laatste locatie, en ik doe wederom mijn best om de uitgebreide verhalen met enige regelmaat op Maanmeisje.nl te plaatsen. Bedankt voor het lezen van weer een lange blog, en laat gerust even een berichtje voor me achter!