Oz ofnie? De reversed culture shock

Het is moeilijk aan te geven wat sneller gaat : de tijd in Australië, of juist hier, nu ik hier weer terug ben in Nederland. Het is vandaag alweer twee maanden geleden dat ik kangoeroeland uitzwaaide en naar ons kikkerlandje terugkeerde. Jullie hadden nog een laatste blog van me tegoed, maar ik kan me er nu pas toe zetten om ‘the months after’ te verwoorden, en mijn geweldige reis af te sluiten en een plekje te gaan geven. Voordat je begint met lezen en je af begint te vragen wat er aan de hand is: wees gerust, ik voel me inmiddels weer helemaal top. Maar dat had meer voeten in de aarde dan ik aanvankelijk had verwacht.

Thuiskomen uit Australië was voor mij een heel andere ervaring dan van al mijn eerdere reizen. Nou kun je zo’n maandenlange reis, waarbij je ook langere periodes op een plaats hebt gewoond en gewerkt, absoluut niet vergelijken met een gewone vakantie. Maar ook na mijn vorige langere buitenlandavontuur, 4 jaar geleden alweer in Californie, had ik niet het gevoel zoals ik dat nu na terugkomst uit Australië had. Toen was ik na 3 maanden echt wel weer toe aan thuis, aan Nederland, en alles wat daarbij hoort. Nu had ik dat niet. Natuurlijk waren er wel dingen waar ik naar uitkeek: het weerzien met familie en vrienden, mijn eigen bed. Maar dat had wat mij betreft ook nog wel een beetje later gekund. Ik zat op een geweldige plek en was het nog niet beu. Dat het afscheid in Broome me zwaar viel, kan geen enkele van mijn trouwe volgers zijn ontgaan. Toch stelde ik me wel weer in op de reis naar huis, en ik ging uitkijken naar alle fijne dingen die hier in Nederland weer op me stonden te wachten.

Aanvankelijk ging het hartstikke goed! De vlucht verliep perfect. Om de afstand en reistijd zou ik het absoluut niet laten om weer down under te reizen; het is me ontzettend meegevallen. En wat was het fijn om te merken hoeveel leuke en lieve mensen ik hier om me heen heb, waarmee het weerzien vrolijk en uitgelaten was. De eerste dagen begon ik vol enthousiasme en ik riep te pas en te onpas dat het eigenlijk helemaal niet wennen was hoor, dat Nederland. Dat vraagt namelijk echt íedereen aan je. En mijn antwoord klopte voor mij ook wel: Nederland verandert niet in 6 maanden. En je vergeet ook heus niet waar je vandaan komt in die tijd. Veel gekker vond ik het juist om ineens weer thuis te zitten, alsof er helemaal niks gebeurt was. Alsof ik in een andere dimensie was geweest, en de tijd even had stilgestaan. Kleine dingetjes liep ik wel al vrij snel tegenaan: het gekrioel van zoveel gehaaste mensen. In het verkeer, in de winkels en op straat. Het aanbod van een overvloed aan keuzes, evenementen, aanbiedingen en specialismen. Ik miste de ruimte om me heen en de rust in mijn hoofd zo zonder al die prikkels en mensen die aan je trekken en duwen. Ik merkte dat iets ondernemen daardoor wel erg vermoeiend voor me was. Maar in die eerste tijd was ik voornamelijk erg enthousiast om iedereen weer te zien, mezelf en mijn eigen spulletjes weer te ordenen en gelukkig ook weer aan het werk te gaan.

Het duurde echter nog geen 2 weken, of dat uitgelaten gevoel ebte weg. Sterker nog, mijn gevoel draaide volledig de andere kant op. Niet dat ik Nederland niet leuk vind hoor, om die reden ben ik immers ook nooit weggegaan. Maar ik miste Australië. Ik kreeg meer en meer het gevoel dat ik daar nog niet klaar was. Wilde die rust en ruimte terug. Het avontuur. Het klimaat. De instelling van de mensen. De natuur. Nog niet eens zo zeer het reizen zelf, maar juist de plaatsen waar ik woonde en werkte, en in feite een soort van normaal leventje daar had, miste ik het meest van allemaal. Ik droomde er elke nacht over. Gelukkig had ik mijn eigen fijne huisje inmiddels terug, waar ik me wel erg lekker voelde, en het werk, waar ik vol energie aan de slag ben gegaan en die twee dingen waren op dat moment even het enige waar ik nog wel veel zin in had. Voor de rest had ik een tijdje geen trek om er op uit te gaan. Ik voelde me ook lichamelijk niet lekker, ik was heel veel duizelig en misselijk. Waarschijnlijk omdat ik me zo druk maakte. Ik zei mijn plannen af en zat thuis met mijn weemoedige en onbegrepen gevoelens.

Op dat moment las ik over de reversed culture shock. Ik wist wel van het bestaan van zoiets af, maar niet dat je dat ook zo makkelijk kon krijgen van een reis naar een land waar de leefwijze in wezen ook weer niet zo gigantisch veel verschilt met Nederland. Ik bedoel, ik heb geen 6 maanden in een berghut in Nepal doorgebracht, om maar een zijstraat te noemen. De fasen van een reversed culture shock kwamen me wel erg bekend voor. Het eerste stadium is het zware afscheid nemen van je reisland. In je thuisland beland je vervolgens juist aanvankelijk in een enthousiaste thuiskomstroes. Dat gevoel verdwijnt echter al snel. Dat had ik ook, al komt deze ‘schok’ bij de meeste mensen doordat ze zich niet meer op hun plek voelen, ofwel écht moeten wennen aan het westerse/Nederlandse, en ook doordat het ze zo tegenvalt dat de meeste mensen maar heel beperkt geïnteresseerd zijn in de avonturen die jij daarginds hebt geleefd. Deze oorzaken waren op mij wat minder van toepassing, omdat ik met name dat laatste al wist (er wordt heus wel gevraagd naar je reis, maar na 10 minuten gaat het gewoon weer over het alledaagse, terwijl je zelf voor een half jaar aan verhalen hebt) en zoals ik al zei was ik heus mijn eigen land en leventje nog niet vergeten. Plus, vier jaar geleden had ik dit ook al eens meegemaakt, dus ik was hier op voorbereid. Toch belandde ik ook in deze fase van de omgekeerde cultuurschok. Ik was een beetje bang voor onbegrip om me heen voor mijn gevoelens bij het land, en vond ineens de druk van ons hectische leven hier helemaal niet prettig meer. Ik ging me dus alsnog een beetje ontheemd voelen. Maar bovenal miste ik Australië. Het zat me zo dwars dat ik in staat was om een ticket te boeken en terug te gaan…

Na een week of 4 waarin mijn gevoel gigantisch op en neer ging tussen hier en de andere kant van de wereld, kwam ik gelukkig op een punt dat ik er met wat meer mensen in mijn omgeving over ging praten. Dat luchtte heel erg op. De laatste fase van de reversed culture shock ging in: het aanpassen en de acceptatie. Wees gerust… ik spring niet zomaar het vliegtuig in :) Ik kreeg mijn gevoel bij mijn Nederlandse leventje terug, en in een paar dagen tijd voelde ik me lichamelijk weer helemaal de oude. Wat een opluchting is het om mijn mojo weer terug te hebben! Het voelt ook echt alsof ik mezelf weer heb teruggevonden. Natuurlijk gaat zoiets niet helemaal van de ene op de andere dag, en mis ik nog steeds wel bepaalde dingen, maar het is wel weer teruggebracht naar een heel wat gezondere proportie. Door mijn travel blues had ik de reis ook simpelweg nog niet afgesloten, en dat is waar ik nu mee bezig ben. Binnenkort heb ik thuis wat mooie tastbare herinneringen zoals een album en wat mooie dingen voor aan de muur, om terug te kunnen denken aan al het moois dat ik heb beleefd. Ook het schrijven van dit afsluitende verhaal doet me erg goed. Het is dan wel niet zo spannend om te lezen als een blog over spinnen in de douche en springende dolfijnen rondom de boot, maar wel een duidelijke nasleep van de reis en voor veel mensen misschien ook een verklaring waarom ik een paar weken wat minder vrolijk en aanwezig was.

Ik voel me inmiddels alweer een paar weken helemaal goed, en heb er in alle facetten helemaal zin in om weer terug te zijn en als herboren weer aan de slag te gaan met vanalles en nog wat.
Er 6 maanden tussenuit gaan en dus alles stilleggen, betekent ook dat je bij thuiskomst een mooie reden hebt om je bij alles af te vragen of je er nog wel blij van wordt om mee door te gaan. Niet alleen heeft de reis an sich me dus verrijkt, maar ik maak ook echt voor mijn gevoel een frisse start. Opgeladen ben ik in ieder geval, ik vind het heerlijk om weer in het Bredase en ook lekker aan het werk te zijn. En gelukkig kan ik nu dus ook tegen jou als lezer weer zeggen: ik kijk er naar uit om weer met je bij te kletsen, als we dat inmiddels nog niet hebben gedaan! :)

Iedereen die mij hier op Maanmeisje.nl heeft gevolgd, of ook al heb je al maar eens wat tweets van me gelezen en misschien eens een berichtje gestuurd: superleuk dat je aan me hebt gedacht en een beetje mee hebt gekregen van mijn prachtige tijd Down Under! Ik kan het iedereen van harte aanbevelen en vind het dan ook superleuk dat er zelfs een paar bekenden van mij zijn die (misschien ook een beetje dankzij mijn verhalen) nu zelf ook de stap nemen om een tijdje door Australië te gaan reizen. Mocht je ooit tips nodig hebben: je weet me te vinden! En als je mij gevolgd hebt, dan weet je: avonturen zouden geen avonturen zijn als je ze kon plannen, maar het gaat allemaal vanzelf als je daar eenmaal bent. Zoals ze daar zelf zouden zeggen: No worries, mate! Ik heb zelf in elk geval een toptijd gehad, heb nog veel meer gezien en gedaan dan ik had durven dromen, en ben erg blij dat ik in januari de stap naar het onbekende heb genomen.

Ik wil afsluiten met het refrein van een van de laatste liedjes van Spinvis, en eigenlijk ook wel een beetje mijn reis ‘anthem’:

Reis ver
Drink wijn
Denk na
Lach hard
Duik Diep
Kom terug

Australië heeft een plekje in mijn hart veroverd, en ik zal nog heel vaak met heel veel goede en fijne gevoelens terugdenken aan mijn half jaar daar. Het was mooi, maar nu ben ik er weer en heb er zin in!
Tot ziens, gewoon hier in Nederland :)