Op naar het noorden!

We made it! Van Adelaide in het zuiden van het land helemaal naar Darwin in het noorden. In 13 dagen hebben we er 5.000 km op zitten. Het had allemaal wat korter gekund zonder vertraging door regen en ziekenhuisbezoek (details volgen, stay tuned!) maar al bij al was het een supertrip.

Onze extra dag in Alice Springs door de overstroomde snelweg was niet vervelend. Het Reptile Centre bood prima vermaak. Het centrum is op zich niet groot, maar de demonstratie die ze enkele malen per dag doen is uitstekend. Veel uitleg over de verschillende reptielen: slangen, lizards, gecko’s, bearded dragons… teveel om op te noemen. Inclusief (erg geruststellend voor mij :)) instructies wat te doen als je een slang tegenkomt. Een aantal dieren mochten we vasthouden, dus er kronkelde een python rond mijn lijf en de andere beesten was ook eigenlijk bij nader inzien niets engs aan, ze blijven eigenlijk voornamelijk erg stil zitten en genieten van je lichaamswarmte. Her en der een tongetje naar buiten om even aan je te ‘snuffelen’. Een leerzame en leuke middag :) Tegenover het Reptile Centre bevindt zich de headquarters van de Royal Flying Doctors, waar we ook nog even een kijkje hebben genomen. Eenmaal terug in het hostel bleek maar weer eens hoe klein de wereld is: Dominik kwam een bekende tegen uit zijn woonplaats. Hoe sterk is dat! We maakten er met z’n allen een gezellige avond van. Een beetje afhankelijk van het hostel, maar het is vaak erg makkelijk om een leuk gesprek te hebben hier met andere reizigers. Simpele vragen zoals waar kom je vandaan, sinds wanneer ben je in Australië, tot wanneer blijf je en wat is je volgende reisdoel, zijn snel gesteld en je ontmoet allerlei mensen hier. Het blijkt trouwens niet heel vreemd om een Duitser te ontmoeten, het stikt er hier namelijk van! Veel meer dan Nederlanders, die ik eigenlijk pas in Darwin bij bosjes tegenkwam.

De volgende ochtend was het droog en poging 2 om Alice Springs uit te komen slaagde gelukkig. Eindelijk weer kilometers maken, want we hadden nog best een eindje te gaan. De eerstvolgende plaats was Tennant Creek, een dikke 500 kilometer noordwaarts, een goudzoekersstad in de jaren ’30. Het was echter zaterdag en dan sluiten veel van dit soort dingen, zoals het informatiecentrum en de mijn, al om 1 uur ’s middags. Lekker suf, geen informatie of rondleidingen voor je toeristen in het weekend. Aangezien er niet echt iets te doen was, reden we nog een honderd kilometer verder om uiteindelijk op een grote boerderij te kamperen.

Het plan was om de volgende dag door te reizen naar Kakadu National Park, een groot natuurgebied in het noorden, ten oosten van Darwin. Dat werd ‘m helaas niet helemaal, en de reden was jammergenoeg ik zelf. In de loop van de ochtend werd ik misselijk in de auto en niet veel later (stop hier maar met lezen van deze paragraaf als je van de details bespaard wilt blijven ;)) kwam het ontbijt er weer uit. Als ik vertel dat ik twee wortels op had, begrijp je wel dat er een stukje Australische rode grond er ahum, meer Nederlands gekleurd uitzag. Helaas bleef het hier niet bij, ik haalde maar net het eerstvolgende benzinestation en doorrijden bleek geen optie, na een paar honderd meter konden we weer omkeren. Ze zijn hier heel alert bij dit soort dingen in verband met mogelijke uitdroging. Je bevindt je immers in de desert, de dichtstbijzijnde voorzieningen zijn vaak tientallen of soms zelfs honderden kilometers van je vandaan. Aangezien ik zelfs geen water binnenhield, moesten we zo snel mogelijk naar de eerste hulp. Drie opties: een verpleegster 100km terug, eentje 200km verderop, en het eerste ziekenhuis was meer dan 300km verder. Aangezien ik me tamelijk ellendig voelde en maar bleef overgeven, reden we de 100km terug naar het health centre in Elliott. Daar werd ik meteen in een bed gestopt door de dienstdoende verpleegster. Ik kan je vertellen dat, hoe naar ik me ook voelde, het nogal absurd was om voor overgeven in een ziekenhuisbed te liggen. Ik had geen uitdrogingsverschijnselen dus het viel allemaal nogal mee. Wel was ik freaky koud, mijn temperatuur was maar 33,2 graden?! Volgens de verpleegster niks aan de hand. Zweten, rillen en afkoelen is een normale reactie. Waarschijnlijk iets verkeerds gegeten, kan gebeuren, of misschien water gedronken dat niet drinkbaar was. Om het nog gekker te maken, kreeg ik een spuitje tegen het overgeven. Nooit van gehoord! Maar het was wel erg prettig want het kalmeert je maag en zorgt ervoor dat je niet meer kokhalst. Hierna ging het dus ook al snel beter. Toen ik weer een beetje was opgewarmd, werd ik ‘ontslagen’. Nog een extra schepje absurditeit: verzekeringswerk en betalen? Daar hoefde mevrouw niets van te weten. Ze was ‘niet van het geld’ en geloofde in karma, was de boodschap. Waar gebeurt zoiets nog? En zo kwam gelukkig een einde aan ons oponthoud en ik kon enigszins comfortabel weer mee op pad. We reden tot aan Daly Waters, een miniplaatsje dat eigenlijk alleen bestaat uit de Daly Waters Pub, die claimt de langstlopende pub van Australie te zijn met een tapvergunning sinds achttienhonderdnogwat. In en rondom de pub is een verzamelwerk van bankbiljetten, pasjes, slippers, nummerplaten, bh’s en ondergoed voorzien met boodschappen van bezoekers door de jaren heen. Mijn medische avontuur had me flink uitgeput, dus voor mij was het al vroeg nacht om de klok rond te slapen, waarna ik me gelukkig weer zo ongeveer de oude voelde.

Dit keer lukte het wel om door te rijden naar Katherine voor lunch en inkopen, en de weg vanaf daar te vervolgen over een andere snelweg naar Kakadu National Park. Je merkt dat het geen hoogseizoen is, op deze weg was echt niemand te bekennen en het was hier dat ik eindelijk mijn eerste walabies door het gras zag springen. Het is tamelijk knap om er hier bijna een maand lang over te doen voordat je je eerste walaby of kangaroe tegenkomt. De meeste mensen die ik sprak over de outback zagen er honderden als het niet meer is. Waarschijnlijk komt het door de nattigheid dat ze zich niet langs de weg lieten zien. Over nattigheid gesproken, hier in het noorden is het nog wet season tot april. In Kakadu National Park was zowat alleen de hoofdroute geopend, alle zijwegen zijn overstroomd of doordat ze niet geasfalteerd zijn, niet begaanbaar door het vele water. Wel is het warm en de luchtvochtigheid is erg hoog. De natuur is hier groen en tropisch. En wat erg belangrijk is om te weten over het water hier: het stikt hier in het noorden van de krokodillen en je wilt liever niet de zoutwatervariant tegenkomen, want die vallen je aan. Nooit in het water hier dus, en ze raden je aan om altijd 5 meter van de waterkant vandaan te blijven. Ook van een grote plas over de weg. De eerste campingplaats waar we stopten bleek gesloten, wegens krokodillengevaar. Nice! Gelukkig vonden we ietsje verderop een andere goede slaapplaats.
In Kakadu bezochten we wat uitzichtpunten en rock art (rotstekeningen door aboriginals van honderden tot duizenden jaren geleden). In de dry season kun je hier schijnbaar ook prachtige watervallen zien, maar helaas is dat nu niet mogelijk. Toch was het park de moeite. We sloten ons bezoek af met een Jumping Crocodile Cruise over de Adelaide River. In een notendop: hang een stuk vlees aan een hengel en laat de krokodillen ernaar springen, totdat het raak is en ze de varkenskop met 1 klap van de kaken vermorzelen. Indrukwekkend om te zien, maar een klein beetje met dubbele gevoelens want de crocs weten gewoon dat ze te eten krijgen, dus echt natuurlijk is het niet, en ik vraag me bovendien af of het vroeg of laat niet een keertje misgaat met het uitdagen van deze imposante maar zeer gevaarlijke beesten.

Na Kakadu en de cruise was het niet ver meer naar Darwin, waar we 8 maart eind van de middag aankwamen. Reisdoel behaald! Het was een hele tocht, maar ontzettend gaaf om mee te maken. Na een maand reizen en genieten, is het nu wel tijd om werk te zoeken voor de komende weken en weer een beetje te sparen voor de verdere trip. Waarschijnlijk wordt dat richting Cairns en vanaf daar langs de oostkust naar beneden. Omdat het einde van het regenseizoen in Darwin nadert, is het hier momenteel gunstig werk zoeken. Er zijn relatief weinig backpackers nu, maar er komen wel veel baantjes bij. Zowel Dominik als ik vonden in no time werk. Hij gaat in een bar en restaurant werken in Darwin, eigenlijk het soort baantje dat ik wellicht ook had kunnen doen, maar mijn nieuwe werkgever is een tikkeltje andere koek. Ik zag een advertentie voor een housekeeper op een afgelegen lodge en binnen een uur na mijn reactie kreeg ik al een telefoontje of ik die middag wilde kennismaken met iemand van het kantoor. De lodge zelf ligt in Arnhemland, een groot gebied ten oosten van Darwin, allemaal aboriginal land, waar je een permit nodig hebt om er binnen te mogen. Deze lodge is de enige en dus ook zeer exclusieve plaats toeristische verblijfsplaats hier. Het is een basic, maar goed verzorgde accommodatie waar groepen komen om te vissen naar de –in Australie zeer beroemde- vissoort Barramundi, waar het in dit gebied van wemelt. Joekels van vissen van soms wel meer dan een meter lang worden hier gevangen. Er loopt weliswaar een ongeasfalteerde weg door dit gebied vanuit Kakadu National Park naar Maningrida, de aboriginal community in Arnhemland waar de lodge vlakbij gelegen is, maar in deze tijd van het jaar is die weg onbegaanbaar, wat betekent dat ze me er naartoe moeten vliegen. Compleet afgezonderd van de bewoonde wereld, klinkt dat als een nieuw avontuur of niet? Ik besloot om de baan aan te nemen en mijn vlucht vertrok nog geen 2 dagen later! Tijd voor een beetje sightseeing in Darwin dus nog, wat niet al teveel is, het is geen bijster grote stad. Het was fijn om na 5000km outback eindelijk weer zeewater en strand te zien, maar heel veel heb je er hier niet aan: zowat al het gevaar wat je kunt bedenken, bevindt zich hier. Haaien, zoutwaterkrokodillen en zogenaamde boxed jellyfish ofwel dodelijke kwallen. Er is wel een afgezet stukje strand met netten in het water zodat je toch een beetje van het water kunt genieten. Afkoelen is het overigens ook niet, want het zeewater hier is erg warm. Verder verdeden we de tijd met banenjacht (heb me hier ook bij een uitzendbureau ingeschreven voor je-weet-maar-nooit) en een beetje winkelen en dingen regelen nu het nog kan in de bewoonde wereld :) Aan bloggen kwam ik niet toe, dus dit verhaal is ietwat vertraagd. Ik tik dit in Arnhemland en dacht het pas in Darwin te kunnen verzenden, maar met een USB-stick constructie heb ik het nu toch via de openbare computer hier kunnen uploaden. Na een lange tijd zonder nieuws kan ik jullie echter binnenkort ook vervelen met de verhalen over Arnhemland, dus blijf in de buurt :) Ga ik intussen weer verder met genieten van deze prachtige omgeving!