Gestrand in Alice Springs…

Avonturen zouden geen avonturen zijn als je ze kon plannen. Dus uiteraard lopen de zaken een beetje anders dan verwacht. Wees gerust, avontuurlijk is het, en gelukkig ook nog steeds erg gezellig met mijn Duitse vrienden. Maar dacht ik jullie –tot vanmorgen aan toe- pas vanuit Darwin weer te kunnen updaten op deze blog, toch schrijf ik dit in Alice Springs. Hartje Australie, midden in de outback, en dus in de desert. Momenteel lijkt het daar echter allesbehalve op. Van de om en nabij twaalf dagen regen die ze hier per jaar kennen, lijken wij er uitgerekend nu een paar te treffen. En als het hier regent, is dat ook niet een klein beetje. Op zich een prima dag voor het (voor een keertje zonder extreme hitte) rijden van de vele kilometers richting Darwin die nog op het programma staan, maar na 50 kilometer door hele sloten water noordwaarts werden we door andere gestrande reizigers gewaarschuwd dat het water even verderop een meter diep op de weg stond. Daar was zelfs voor de 4WD van Dominik geen doorkomen aan. En zo komt het dat ik hier in Alice Springs vanuit een hostel ineens alle tijd heb voor het typen van een update.

In Adelaide was het andere koek. De drie dagen die we daar hebben gespendeerd, steeg het kwik met de dag een paar graden. Dat was dus nog even genieten op het strand van Glenelg (met prachtig wit zand) en winkelen op Rundle Street. Maar de highlight was voor mij toch zeker wel een bezoekje aan Port Adelaide, vanwaar we een dolfijnen “cruise” hebben gedaan. Dolfijnen zwemmen hier gewoon vrolijk zij aan zij door de haven!

Op donderdag 23 februari, nu alweer een week geleden dus, was het tijd om de auto opnieuw te laden om ruimte te maken voor Simka, een vriendin van Dominik die hier vanuit Duitsland een paar weken op vakantie is en mee gaat op de trip van Adelaide naar Darwin. En ik mag ook nog steeds met ze mee, een kans die ik natuurlijk niet laat schieten :) Eerste echte stop na 846 km (waaronder ook mijn eerste kilometers op de linker weghelft: vreemd hoor, schakelen met links!), waar we zaterdagmiddag aankwamen: Coober Pedy, ookwel de “opaalhoofdstad van de wereld” genoemd. De naam Coober Pedy is afgeleid van de benaming van de Aboriginals en betekent ook wel “blanke man in een gat”, wat niet vreemd is als je weet dat er zich hier meer dan anderhalf miljoen (!) mijnschachten in een straal van 40km rondom de stad bevinden, waar gezocht werd en nog steeds wordt naar opaal. Ook toeristen mogen hier in de grote afvalhopen uit de mijnschachten aan “noodling” doen, ofwel zelf graven naar kleine restjes opaal die de mijnwerkers of de machines over het hoofd hebben gezien. Wij vonden ook een paar stukjes. Geen fortuinen helaas, dus in plaats van een luxe resort werd het kamperen in een grot ;) Klinkt vreemd, maar bijna alle inwoners van deze stad leven ondergronds. In oude mijnen werden huizen, hele kerken en tegenwoordig dus ook toeristische accommodaties gerealiseerd, want onder de grond is het een aangename constante temperatuur van zo’n 23 graden. Heel wat beter uit te houden dan de 35+ die boven de grond recht op je hoofd schijnt. Tot zondagavond althans, want toen stak er tot onze verbazing een flinke storm op, compleet met onweer. Ook daarbij was het ondergronds slapen gelukkig wat veiliger, droger en rustiger dan kamperen in de open lucht. De gedachte om onder de grond te liggen was wel een beetje raar, maar aan de andere kant natuurlijk ook wel weer een hele ervaring.

Maandag stond er weer een hele rit op het menu, zover mogelijk tot aan een de highlight van deze trip: Uluru ofwel the Ayers Rock, een van Australie’s bekendste plaatjes. Na een kilometer of 700 streken we neer in Curtin Springs, de laatste gratis kampeermogelijkheid tot aan het nationale park, dat nog 80 kilometer verderop lag. Ook hier leek het ’s nachts weer te gaan onweren. Nou maakt dat niet zoveel uit (Nederlanders smelten niet, en Duitsers houden zich naar zo blijkt ook best goed :)) maar het was wel even de vraag of we de volgende ochtend zouden kunnen gaan genieten van de –naar horen zeggen- prachtige zonsopkomst bij de rots. We besloten het er echter op te wagen en dus ging de wekker op 04.10 in de ochtend….

Als je deze reis maakt en (misschien maar eens in je leven) Uluru gaat bewonderen dan is vroeg opstaan hoe dan ook de moeite meer dan waard! Hoewel ik uiteraard een beetje kritisch tegenover de reisgidsen stond, die je stuk voor stuk beloven dat -hoeveel foto’s en verhalen je ook kent- de monoliet voor het eerst met eigen ogen aanschouwen indrukwekkend moet zijn, kan ik je beloven dat dit echt waar is. In de schemer van de ochtend het nationale park binnenrijden en ineens een gigantische zwarte silhouette zien opdoemen: WOW. Alsof iemand dat ding daar gewoon maar heeft neergelegd. Zomaar. In een omgeving waar verder geen enkele andere rots van maar enig formaat te bekennen is. Echt bizar. Zonsopkomst was om 06.39 uur en precies daarvoor kwamen we, met wat busladingen andere toeristen, bij het sunrise viewing point waar je de donkere silhouetten met de eerste zonnestralen ziet veranderen in allerlei roodachtige tinten. Pech als we hadden met de bewolking, geluk hadden we met het moment van zonsopgang waarbij er precies een gat van een aantal minuten in de bewolking zat en we dus toch konden genieten van het zonlicht op de Ayers Rock. Op dit punt ben je echter nog kilometers van de rots verwijderd en na een ontbijt en bezoekje aan het cultural centre kwam eigenlijk het echte indrukwekkende deel van het bezoek: op de rots afrijden en je dan pas beseffen hoe groot dat ding is, en genieten van het telkens veranderende beeld dat afhankelijk is vanuit welke hoek je kijkt en hoe de zon en wolken het licht laten vallen. De lucht klaarde op, het beloofde weer een prachtige dag te worden. We reden naar het punt waar ‘the climb’ begint, je kunt Uluru namelijk beklimmen maar ik was dit zeerzeker niet van plan uit respect voor de Aboriginals, die dit nationale park in eigendom hebben en voor wie de rots een heel belangrijke heilige plek is. Buiten dat bleek de klim gesloten. Het leek me trouwens sowieso gezien de steile weg omhoog niet echt een geschikte activiteit voor een ongeoefende toerist die alleen flipflops en Allstars bij zich heeft. Wel kon je vanaf dit punt een stuk langs de rots wandelen, hem aanraken en ook daadwerkelijk voelen dat dit een heel bijzondere plaats is. Thuis (of op Google) ga ik hier zeker nog een stuk meer over lezen.

Ruim 50 kilometer verder, in hetzelfde nationale park, bevindt zich nog een bijzonder natuurverschijnsel: Kata Tjuta, of in het Engels ook wel bekend als “the Olga’s”, is een verzameling van grote rotsen naast elkaar die net als Uluru even plotseling in het landschap opduiken. We wilden een korte wandeling van 2,2km maken naar een uitkijkpunt in de “Valley of the winds”. We liepen dit stuk veel sneller dan volgens de boekjes, en dus leek ons het volgende uitkijkpunt van 1,6km verderop ook nog wel goed te doen. Op dat punt bleek de wandeling echter wel een heel stuk uitdagender te zijn. Hoppend, springend en klimmend over smalle paadjes, voorzichtig over rotsachtige schuin aflopende vlakten in de inmiddels volop schijnende en warme zon kwamen we uiteindelijk op het uitzichtpunt dat een zicht bood over een vallei tussen de diverse gigantische rotsformaties in, waar een echo ook echt klonk als een echo en waar het enige andere geluid dat van een paar vogels in de verte was. De hele wandeling van 5,4km was de intensieve twee uur meer dan waard. Je kunt ook een hele ronde maken, maar dat hielden we voor gezien. Tijd om terug te rijden naar Uluru voor nog wat prachtige kiekjes in de zon. Dit keer helemaal voor ons alleen want sinds het uitkijkpunt bij zonsopkomst waren alle andere toeristen als spelden in een hooiberg nog maar mondjesmaat te bekennen.

Ik reed ons een paar honderd kilometer verder naar een camping vlakbij Kings Canyon maar helaas was dit ook weer de regenbuien tegemoet. Dit keer was het echter wel heel wat erger dan een nachtelijke regenbui. Al om een uur of 9 ’s avonds moesten we auto en tent invluchten. Nog nooit eerder zag ik zoveel bliksemschichten tegelijk aan de hemel. Het was meer licht dan donker. Toen we de volgende ochtend nog voor ons ontbijt weer een hoosbui over ons heen kregen, moesten we helaas concluderen dat het weer nu echt roet in het eten strooit. Niet alleen viel een bezoek aan Kings Canyon (wat Australie’s versie van Grand Canyon zou moeten zijn, zij het in een kleinere versie) hiermee letterlijk in het water, ook de kortere route over een unsealed road met de 4WD was met dit weer onmogelijk aangezien alle onverharde wegen worden afgesloten met dergelijke regenval. Zowel het klauteren door een canyon als rijden door diepe modderpoelen met verder niemand anders te bekennen en zonder ook maar enig telefoonbereik leek niet de meest verstandige keuze. Er zat niets anders op dan terugrijden naar Stuart Highway, de langere maar veilige route naar Alice Springs, een kilometer of 500 verder, en gelukkig droog :)

Alice Springs is een moderne stad in het midden van de outback, heel wat anders dan de andere kleine plaatsjes die je hier in the middle of nowhere maar zelden tegenkomt. Wel is duidelijk merkbaar dat hier veel Aboriginals leven en op straat hangen. Velen hebben een alcoholprobleem, gezondheidsproblemen of andere sociale problemen, maar toeristen laten ze gek maar fijn genoeg met rust, dus onveilig voelt het geenszins. Het was wel erg fijn om weer beschaving, internet, mobiel telefoonbereik, gewone grote supermarkten met normale prijzen, en een normaal bed tot onze beschikking te hebben. We deden de inkopen voor de komende dagen want de rit naar Darwin is nog lang, en de volgende ochtend gingen we fluitend en vol goede moed op weg. Wederom met regen, maar hey, het is snelweg, en we zitten droog in de auto, dus wat kan je gebeuren?

Nou, de rest van het verhaal kun je inmiddels na de intro invullen. Zo’n 50km boven Alice Springs kwamen we een gestrand busje tegen langs de kant van de weg, die ons wisten te vertellen dat er zojuist een paar auto’s waren teruggekomen want een stuk verderop stond het water een meter diep (!!) over de weg. Geen doorkomen aan. Omkeren dan maar. Geluk bij een ongeluk is dat Alice Springs in ieder geval een prettige plaats is om te vertoeven. Terug ingecheckt in hetzelfde hostel en hier blijven we dan maar totdat de weg weer vrij is. Waarschijnlijk wordt dat morgen… we’ll see. Ik heb hier internet dus via Twitter is te volgen wanneer we weer op pad gaan. Vandaag hebben we in elk geval al een leuk voordeel gehad van het verblijf hier: een digeridoo workshop :) En morgen staat een bezoek aan de headquarters van de Flying Docters en enge beestjes kijken in het Reptile Center op het programma. We maken er maar het beste van :)

Al lees ik zelf amper nieuws vanuit Nederland, jullie reacties, berichtjes en mailtjes maken me telkens blij, dus blijf schrijven! Tot snel!!